در بین هنرهای گوناگون در ایران و جهان هنرخوانندگی طرفداران بیشماری دارد اما آیا با وجود این همه طرفدار و محبوبیت ورنگ و رونقی که این هنر دارد باز هم می توان این هنر را مظلوم نامید؟ پاسخ من به این سوال آری است! چرا که آواز خواندن هنری سهل و ممتنع است، و اکثر مردم از آنجایی که می توانند به راحتی زمزمه ای کنند این هنر را به راحتی دست یافتنی می دانند. اما بر فرض اگر سازی به دست آنها بدهی صدایی بی معنا از آن در می آورند که خود به آن کاملا واقفند و اعتراف می کنند که نواختن چقدر سخت است. از سوی دیگر رسانه ها و برخی از برنامه های پر بیننده بر بزرگ بودن و خوش صدایی بعضی از خواننده های درجه سوم و چهارم اصرار می ورزند و بیننده ای که در خانه نشسته و تمرینی در زمینه خواندن ندارد، با مشاهده ی این برنامه ها می اندیشد که صدای خود تفاوت چندانی با خواننده مذکور ندارد. بنابراین می پندار خواندن کار پیچیده ای نیست. با این اوصاف می توان نتیجه گرفت که این هنر به شدت مظلوم است و سهل و ممتنع. وهمانگونه که سالهای سال باید بگذرد تا کسی مانند سعدی ظهور کند سالها نیز باید بگذرد تا کسی مانند شجریان در عالم آواز داشته باشیم.

بسیار سفر باید تا پخته شود خامی